gra w klasy.

przez cienkie podeszwy mozna poczuc fakture, cieplo i twardosc ziemi, po ktorej chodzimy. kazdy krok i kazde zetkniecie. kazdy kraweznik.

mysle sobie, ze zycia jednak nie da sie napisac w zeszycie w kratke, przynajmniej moja wersja bylaby zbyt nieudolna. (zwlaszcza ze nie umiem rysowac zadnych kratek)
moge tylko malowac sobie te akwarele w glowie albo ewentualnie przerzucic sie na pastele olejne tak, zeby iskry strzelaly dookola i cokolwiek moglo sie za chwile od nich zapalic.
(bo swiat i tak prowadzi za reke. trzeba tylko Pozwolic. bardzo w to wierze, serio.)